Charakterystyczny czarny strój żałobny noszony przez Hiszpanki w okresie Wielkanocy wzbudza ogromne zainteresowanie. Macie na ten temat mnóstwo pytań więc postanowiłam zadedykować mu cały wpis i wyjaśnić o co chodzi i czy oznacz to, że sewilczycy są ortodoksyjnymi katolikami?
Co to w ogóle jest ta mantilla?
Vestido de mantilla – bo tak potocznie mówi się na czarny żałobny, oficjalny strój noszony przez hiszpańskie kobiety podczas wyjątkowych, poważnych uroczystości, popularny jest w całej Hiszpanii. Najbardziej charakterystycznymi jego elementami są:
mantilla – czyli welon
peineta – rodzaj wsuwanej we włosy korony (spinki) do której welon jest przymocowany.
Na północy kraju welon bywa nieco grubszy i jednocześnie pełni funkcję okrycia jeśli jest zimno. W Andaluzji temperatury, które tutaj mamy w okresie Wielkanocy pozwalają na bardzo delikatny lekki, koronkowy materiał.
Kto to nosi?
Każda kobieta, która ma na to ochotę, nie musi to być wyznacznikiem jest poziomu religijności, nie ma też obowiązku by nosić mantilla. Oficjalna zasada brzmi, że tego typu welon powinny zakładać kobiety pełnoletnie, ale w dzisiejszych czasach często widuje się nawet młodsze dziewczyny, o ile tylko maja ochotę ubrać się w ten sposób. Z założenia jest to strój dla dorosłych, bo podkreśla kształt i teoretycznie wymaga noszenia butów na obcasach. Jednak obecnie można nawet spotkać malutkie, kilkuletnie dziewczynki w czarny welonach. Kwestia mody i ochoty.
Kiedy?
Mantilla to strój żałobny więc można go nosić podczas każdej żałoby i kiedyś w małych miasteczkach właśnie tak ubierały się kobiety na pogrzeby oraz w okresie Wielkiego Tygodnia – w Wielki Czwartek, Piątek i Sobotę. Dziś w Sewilli kobiety ubierają się tak raczej pierwszego wolnego dnia czyli w Wielki Czwartek. W piątek lub sobotę raczej rzadko można spotkać je na ulicach miasta. Mantille można nosić tylko w ciągu dnia, do zachodu słońca, podczas tradycyjnego, porannego (i wczesnopopołudniowego) wizytowania platform procesyjnych w kościołach.
Elementy stroju
Najważniejszym i najbardziej charakterystyczny elementem tego stroju jest czarna lub ciemnobrązowa peineta czyli wsuwana we włosy spinka, umieszczana w mocno upiętym, niskim koku i przypięty do niej jedwabny lub koronkowy welon – mantilla w czarnym kolorze. Jednak to nie jedyne wymagania stroju. Żałobny welon nie może być zestawiony z jakąkolwiek kreacją, również ona musi spełniać kilka warunków:
- sukienka, nigdy spódnica, powinna zakrywać kolana, ale nie może być długa do ziemi. Mini również są niedopuszczalne.
- sukienka powinna mieć skromny, podkreślający sylwetkę fason, ale nie opinać ciała. Obcisłe sukienki odpadają.
- kolor wyłącznie czarny, z matowego, niepołyskującego materiału
- dekolt w łódkę lub pod szyję. Jeśli wybieramy dekolt w serek, nie powinien być zbyt głęboki
- czarne, cienkie rajstopy, nie można mieć gołych nóg
- delikatny makijaż,
- praktycznie brak biżuterii. Dozwolone są delikatne srebrne lub diamentowe kolczyki (mogą być cyrkonie).
- bardzo ważnym elementem stroju jest też srebrna broszka spinająca welon z tyłu na wysokości koku.
- dozwolone są krótkie, czarne, zakrywające tylko palce rękawiczki
- buty na delikatnym „salonowym” obcasie 5 – 6 cm jest optymalne. W dzisiejszych czasach wiele kobiet decyduje się też na niższe wersje dla wygody, ale są też takie, które wybierają 12 cm szpilki, co raczej nie jest rekomendowane biorąc pod uwagę sewilską nawierzchnię w centrum miasta oraz fakt stania w długich kolejkach do adoracji pasos.
